Bahasa Melayu klasik lahir rentetan
daripada perkembangan bahasa Melayu Kuno yang wujud daripada penemuan batu
bersurat, manuskrip-manuskrip lama dan sebagainya . Bahasa Melayu Klasik boleh
dianggap sebagai bahasa yang kukuh pada zaman dahulu kerana bahasa ini telah
diterima oleh masyarakat sekitarnya. Pada peringkat permulaan manusia
berkomunikasi hanya menggunakan isyarat tangan selepas itu lahirlah bunyi-bunyi
bahasa yang digunakan sebagai perantara untuk berkomunikasi. Setiap kelompok
mempunyai bunyi bahasa yang berbeza antara satu sama lain. Bahasa yang berupaya
bertahan merupakan bahasa yang diterima oleh masyarakat sekitarnya. Bahasa
Melayu Klasik mempunyai keistimewaannya sendiri berbanding bahasa sebelumnya.
Hal ini menyebabkan bahasa ini boleh bertahan lama lalu menghasilkan pelbagai
bentuk penulisan seperti karya-karya klasik. Terdapat sebahagian karya diangkat
sebagai karya agung dan masih dijadikan sebagai bahan bacaan dan bahan rujukan
kepada masyarakat pada hari ini. Karya agung ini juga dijadikan sebagai bahan
kajian bagi sesetengah masyarakt mengenai kandungan, bahasa, bentuk dan
sebagainya.
Kekuatan bahasa Melayu
klasik sangat jelas apabila bahasa ini berfungsi sebagai lingua franca di
daerah kepulauan Melayu sejak zaman berzaman. Sejarah juga telah membuktikan
bahawa bahasa Melayu dijadikan sebagai bahasa perhubungan oleh
pedagang-pedagang yang berdagang di kepulauan Melayu. Bahasa Melayu klasik
mempunyai kekuatannya tersendiri yang membolehkan bahasa ini diterima oleh masyarakat.
Perkembangan bahasa Melayu klasik diasaskan daripada tulisan yang terdapat pada
batu bersurat abad ketujuh. Selepas itu bahasa Melayu klasik banyak mengalami
perubahan dari aspek kosa kata, struktur ayat dan bentuk tulisannya. Antara
ciri bahasa Melayu klasik yang membezakannya daripada bahasa lain ialah dari
segi struktur ayatnya. Bahasa Melayu klasik menggunakan ayat yang panjang,
berulang dan berbelit. Ayatnya juga banyak menggunakan ayat pasif berbanding
ayat aktif. Hal ini dapat dilihat dalam
ayat berikut;
...Syahadan maka setelah dilihat oleh Patih Gajah
Mada kelakuan Betara Majapahit itu...
(Sulalatus Salatin, halaman 116)
Selain mempunyai
kelainan daripada struktur ayat, bahasa
Melayu Klasik banyak menggunakan perkataan-perkataan yang mempunyai laras
istana yang tidak diguna pakai oleh masyarakat golongan bawahan seperti gundik,
beta beradu dan sebagainya. Bahasa ini banayak menggunakan partikal dalam ayat
seperti ‘lah’ dan ‘pun’ yang digunakan dalam kata kerja seperti beradulah dan berangkatlah. Hal ini dapat dilihat dalam
contoh ayat yang berikut.
...Maka Betara pun duduklah di penghadapan dihadapan
orang banyak...
(Sulalatus Salatin, halaman 126-127)
Bahasa Melayu Klasik
juga menggunakan perdu perkataan iaitu pembuka kata untuk sesuatu cerita
seperti maka, hatta dan sebagainya. Hal ini dapat memperlihatkan nilai estetika
atau keindahan dalam bahasa Melayu klasik yang pernah menjadi bahasa lingua
franca pada suatu masa dahulu. Hal ini dapat dilihat dalam ayat berikut.
...Hatta dalam antara itu Hang Kasturi pun
berkehendak dengan seorang dayang-dayang...
...Maka Hang Jebat kesiangan di istana, lalu ia
hendak mengamuk...
(Sulalatus Salatin, halaman 138)
Ciri-ciri bahasa Melayu
klasik ini menunjukkan bahasa ini mempunyai identiti yang tersendiri. Walau
bagaimanapun, kedudukannya di tanah Melayu tidak kekal disebabkan oleh
peredaran zaman daripada zaman klasik kepada zaman moden. Bahasa ini juga tidak
digunakan lagi pada masa kini kerana sifatnya yang sukar untuk difahami serta
berbelit-belit. Walau bagaimanapun, masih terdapat binaan ayat yang serupa
antara bahasa Melayu moden dan bahasa Melayu Klasik, namun nisbah persamaan
antara dua bahasa ini sangat sedikit. Bahasa Melayu moden mempunyai perbezaan
serta mengikut hukum tatabahasa yang betul, ringkas serta tidak berbelit-belit.
1 ulasan :
Tinggalkan ulasan anda
Catat Ulasan